Nazywam się Maja Megier.
Jestem doktorem nauk humanistycznych, psychologiem o specjalności psychologia kliniczna i zdrowia.
W pracy z dziećmi, młodzieżą i rodzinami wiem, że każda osoba ma w sobie zasoby – czasem tylko potrzebuje wsparcia, by je dostrzec i zacząć z nich korzystać.
Wspieram dzieci i rodziców w szukaniu rozwiązań, które są realne, oparte na mocnych stronach i dopasowane do ich codzienności. Wierzę, że małe kroki potrafią prowadzić do dużych zmian.
Przez 17 lat pracowałam na uczelni wyższej – prowadziłam zajęcia ze studentami oraz szkolenia dla specjalistów. Od wielu lat pracuję z dziećmi, młodzieżą i rodzinami w gabinecie (stacjonarnie i online) oraz poza nim , treningowo, indywidualnie, grupowo.
Współpracuję ze żłobkami, przedszkolami, szkołami podstawowymi i ponadpodstawowymi, fundacjami edukacyjnymi. Od dawna także ze Stowarzyszeniem SOS Wioski Dziecięce.
Bliskie jest mi podejście systemowe – wierzę, że gdy dorośli z otoczenia dziecka połączą siły, łatwiej jest znaleźć rozwiązania.
Pracuję w nurcie Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR), który skupia się na zasobach oraz na tym, co działa. Swoją pracę poddaję superwizji, uczestniczę w szkoleniach, konferencjach naukowych.
Jestem także certyfikowanym trenerem Treningu Umiejętności Społecznych (TUS SST).
Regularnie aktualizuję swoją wiedzę, śledząc badania i publikacje z zakresu psychologii rozwoju, psychologii klinicznej dzieci i młodzieży oraz edukacji.
Podczas spotkań, z troską towarzyszę w odkrywaniu tego, co ważne, i tego, czemu przyjrzeć się trudno – z poszanowaniem dla wartości i tempa drugiej osoby.
Na spotkaniach przyglądamy się wspólnie temu, czemu zechcecie się przyjrzeć i temu, czemu przyjrzeć się trudno.
dr Maja Megier
– psycholog
Gdzie pracuję?
Pomagam żłobkom, przedszkolom oraz szkołom – obserwuję trudności wychowawcze lub rozwojowe dzieci. Wraz z wychowawcami oraz rodzicami poszukujemy wspólnie najlepszych rozwiązań.
Prowadzę szkolenia dla grup zawodowych pracujących z dziećmi i młodzieżą, między innymi dla rad pedagogicznych, pracowników przedszkoli, żłobków.
Możemy się także spotkać podczas warsztatów umiejętności rodzicielskich. Współpracuję w takiej formie z rodzicami w szkołach, przedszkolach, żłobkach.
Współpracuję ze Stowarzyszeniem SOS Wioski Dziecięce w oddziale w Karlinie i Koszalinie (Młodzieżowa Wspólnota Mieszkaniowa). Wspieram u Wspólnotowej młodzieży radzenie sobie z odrzuceniem i brakiem wiary w siebie.
Od 2013 roku współdziałałam ze Stowarzyszeniem Dobra Edukacja. Dzięki tej współpracy, we wrześniu 2018 roku w Koszalinie powstała Szkoła Podstawowa EuroSzkoła.
Formy WSPARCIA. Formy Spotkań.
Dzieci i młodzież
Kiedy przychodzą nastolatki?
Wizyta nastolatka (10+) i/lub rodziców u psychologa
Rodzice najczęściej kontaktują się z psychologiem pracującym z dziećmi i z młodzieżą, gdy nastolatek:
doświadcza długotrwałego obniżenia nastroju lub jego szybkich zmian (drażliwość, chwiejność, impulsywność)
wycofuje się z relacji z rówieśnikami, z życia szkoły
rezygnuje z dotychczasowych zainteresowań, pasji, ma trudność z motywowaniem się do prostych działań
odczuwa brak energii do realizowania codziennych obowiązków, takich jak wstawanie do szkoły, szykowanie posiłków, uczenie się, dbanie o higienę
ma trudności ze snem, np. ma przestawiony rytm dobowy, wybudza się w nocy, ma trudności z zasypianiem lub nie przesypia nocy
ma trudności z koncentracją w szkole, którą najczęściej zauważają nauczyciele podczas lekcji
ma objawy somatyczne takie jak np. bóle głowy, brzucha
zaczyna radzić sobie z emocjami poprzez zachowania autoagresywne (np. samookaleczenie się)
zgłasza myśli samobójcze
Kiedy przychodzą dzieci ?
Wizyta dziecka (0-9 lat) i/lub rodziców u psychologa
Rodzice najczęściej kontaktują się z psychologiem pracującym z dziećmi i z młodzieżą, gdy:
- zachowanie dziecka uległo zmianie w ostatnim czasie – np. stało się bardziej nerwowe, łatwiej wpada w złość, jest bardziej lękowe, wycofane,
- doświadczyło ono sytuacji trudnych lub gdy za chwilę może takich doświadczyć – choroba, śmierć bliskiej osoby, rozwód, przeprowadzka, zmiana przedszkola, szkoły,
- nauczyciele dziecka zgłaszają niepokojące trudności w jego zachowaniu,
- rodzic zauważa, że dziecko zachowuje się inaczej niż jego rówieśnicy lub znacząco inaczej niż jego starsze rodzeństwo, gdy było w jego wieku,
- rodzic zadaje sobie pytanie, czy zachowanie dziecka jest zgodne z fazą rozwoju, naturalne w tym wieku lub postrzega zachowanie jako zastanawiające, nietypowe,
- rodzic ma poczucie, że sobie nie radzi.
Jak przygotować dziecko na spotkanie z psychologiem?
- Powiedz dziecku gdzie idziecie, co to za miejsce, jeśli uznasz to za ważne – pokaż zdjęcia psychologa na stronie internetowej.
- Powiedz dziecku kim jest osoba, z którą się spotkacie, czym się zajmuje (do dzieci trafia często wytłumaczenie opisowe; np.: psycholog to taka osoba, która rozmawia z dorosłymi, z dziećmi o emocjach, o radości, smutku, strachu, o tym jak inaczej radzić sobie z różnymi trudnościami w różnych sytuacjach…).
- Nie strasz dziecka psychologiem, np. „w końcu ktoś ci przemówi do rozsądku”, „tylko nas nie oczerniaj”. Istotą tego zawodu jest wspieranie i pomoc, nie ocenianie, dawanie dobrych rad, nakazywanie lub zabranianie.
- Niektóre dzieci kojarzą wizyty u psychologa z wizytą u lekarza, wyjaśnij, że psycholog nim nie jest.
- Powiedz dziecku dlaczego idziecie do psychologa, dlaczego podjąłeś taką decyzję np. „zauważam, że coraz częściej jesteś smutny”, „niepokoję się, że trudniej jest nam się dogadać”, dostosuj swoje słowa do możliwości percepcyjnych dziecka.
- Możesz powiedzieć: „nam też zależy, żebyśmy wspólnie znaleźli sposób, aby…” – w ten sposób dasz znać swojemu dziecku, że wiele zależy od wszystkich członków rodziny, nie tylko od samego dziecka; dzieci, szczególnie nastolatki, mają skłonność do “przypisywania sobie winy”, że to z nimi “coś jest nie tak” i albo one „się zmienią” albo cała rodzina będzie nieszczęśliwa.
- Wyjaśnij dziecku, jak będzie wyglądało spotkanie z psychologiem; w zależności od wieku dziecka, powiedz o tym, że będzie bawić się z psychologiem lub/i rozmawiać oraz, że może się tak zdarzyć, że będzie w gabinecie bez rodzica lub będzie chwilę czekać przed gabinetem.
- Nie planuj z dzieckiem odpowiedzi na pytania psychologa, im bardziej dziecko będzie zachowywać się naturalnie, tym łatwiej będzie psychologowi dostrzec emocje, zasoby, trudności, zachowania, sposoby reagowania.